Środki ochrony indywidualnej do pracy na wysokości są objęte szeroką gamą norm europejskich, zawierających oddzielne specyfikacje dla różnych rodzajów sprzętu. Normy EN określają wymagania dotyczące konstrukcji produktu, materiałów, badań, oznakowania i informacji dla użytkownika.

Przeczytaj przewodnik, aby zapoznać się z najważniejszymi normami mającymi zastosowanie do produktów zapewniających bezpieczeństwo na wysokości.

Kliknij tutaj, aby zapoznać się z naszą ofertą produktów zapewniających bezpieczeństwo na wysokości

EN 361 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Szelki bezpieczeństwa.

Norma ta wymaga, aby uprzęże bezpieczeństwa przechodziły dwa rodzaje testów: wytrzymałości statycznej i wydajności dynamicznej. W obu testach wykorzystuje się manekina o masie 100 kg.

W badaniu wytrzymałości statycznej między punktem kotwiczenia a punktami mocowania (najpierw dolnym, a potem górnym) przykładana jest siła 15 kN przez 3 minuty.

W dynamicznym teście wydajności uprząż musi wytrzymać dwa kolejne testy upadku (jeden upadek stopami do przodu; drugi głową do przodu) z dostosowaną wysokością swobodnego upadku wynoszącą 4 m. Manekina nie można uwolnić ani zatrzymać w pozycji głową do góry, a uprząż podtrzymuje manekina w określonej pozycji, aby zapewnić użytkownikowi utrzymanie pozycji pionowej i uniknięcie obrażeń.

Po przeprowadzeniu testów przeprowadza się kontrolę i ocenę, aby upewnić się, że żaden element nie uległ pęknięciu lub wydłużeniu.

EN 358 – Środki ochrony indywidualnej do ustalania pozycji podczas pracy i zapobiegania upadkom z wysokości. Pasy i linki bezpieczeństwa do ustalania pozycji podczas pracy lub do ograniczania swobody ruchu.

Linka bezpieczeństwa do ustalania pozycji podczas pracy jest poddawana badaniom wytrzymałości statycznej i dynamicznej. Podczas badania wytrzymałości statycznej pas lub linka bezpieczeństwa musi wytrzymać siłę 15 kN przez 3 minuty bez pęknięcia. Wytrzymałość dynamiczna jest badana za pomocą manekina o masie 100 kg spadającego z wysokości 4 m, przymocowanego do pasa lub linki bezpieczeństwa za pomocą odpowiednich środków, a masa testowa musi być utrzymywana nad podłożem.

Norma wymaga również oceny materiałów i konstrukcji oraz przeprowadzenia testu odporności na korozję.

EN 813 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Uprzęże biodrowe.

Uprząż biodrowa będzie miała specyficzne wymagania konstrukcyjne i komfortowe, dostosowane do pozycji siedzącej w zawieszeniu. Uprzęże biodrowe poddawane są testom wytrzymałości dynamicznej i statycznej.

W teście statycznym między punktem mocowania uprzęży biodrowej a dolnym punktem mocowania manekina torsowego przykładana jest siła równa 10-krotności maksymalnego obciążenia znamionowego (i nie mniejsza niż 15 kN). Siła jest przykładana stopniowo przez 2 minuty, a następnie utrzymywana przez 3 minuty. Poślizg pasów regulacyjnych nie może przekraczać 20 mm, a żaden element uprzęży biodrowej nie może się odczepić ani zerwać.

W teście dynamicznym uprząż zakłada się na manekina o masie 100 kg, przytrzymuje się go za górny punkt mocowania i podnosi na wysokość 1 m nad stałym punktem kotwiczenia, maksymalnie 300 mm w poziomie od linii środkowej. Manekin zostaje puszczony swobodnie, a następnie sprawdza się, czy jest dobrze przytrzymany i czy żadna jego część nie oderwała się ani nie pękła.

EN 354 – Sprzęt ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości. Linki bezpieczeństwa.

Sznurki poddawane są testom wytrzymałości statycznej i dynamicznej.

Badanie wytrzymałości statycznej wymaga, aby urządzenie wytrzymało określoną siłę przez 3 minuty bez pęknięcia:

• Sznury, w tym wszelkie elementy tekstylne (np. liny z włókien syntetycznych lub taśmy), muszą wytrzymać siłę co najmniej 22 kN
• Linki wykonane w całości z elementów metalowych muszą wytrzymać siłę co najmniej 15 kN

Badanie wytrzymałości dynamicznej wymaga, aby ta sama linka utrzymywała masę testową nad podłożem i wytrzymywała siłę 3 kN przez 3 minuty.

Norma wymaga również oceny materiałów i konstrukcji oraz przeprowadzenia testu odporności na korozję.

EN 355 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Amortyzatory.

Niniejsza norma określa wymagania dotyczące absorberów energii, zarówno zintegrowanych, jak i stosowanych w połączeniu z linką bezpieczeństwa, liną kotwiczną lub szelkami bezpieczeństwa. Absorbery energii poddawane są trzem testom.

Statyczne obciążenie wstępne – w ramach tego badania absorber energii musi zostać obciążony wstępnie siłą 2 kN przez 3 minuty, w trakcie których wydłużenie spowodowane aktywacją absorbera energii po obciążeniu wstępnym siłą 2 kN nie może być większe niż 50 mm.

Wydajność dynamiczna – ta metoda testowa obejmuje upadek z wysokości 4 m z użyciem stalowej masy o masie 100 kg lub manekina o masie 100 kg. Siła hamowania absorbera energii nie może przekraczać 6 kN, a odległość zatrzymania musi być mniejsza niż dwukrotność długości absorbera energii powiększona o 1,75 m.

Wytrzymałość statyczna – badanie to wymaga zainstalowania w pełni rozwiniętego pochłaniacza energii i przyłożenia siły 15 kN przez 3 minuty, po czym przy obserwacji nie mogą pojawić się żadne ślady pęknięcia.

EN 360 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Urządzenia samohamowne.

Urządzenia samohamowne chroniące przed upadkiem z wysokości poddawane są testowi blokowania, w trakcie którego produkt jest kondycjonowany i testowany w celu sprawdzenia, czy urządzenie blokuje się i pozostaje zablokowane do momentu zwolnienia.

Norma wymaga również przeprowadzenia badań wytrzymałości statycznej: chowane urządzenia zabezpieczające przed upadkiem z wysokości muszą wytrzymywać określoną siłę przez 3 minuty bez pęknięcia – w przypadku produktów z chowaną linką bezpieczeństwa wykonaną z liny lub taśmy syntetycznej siła, która musi zostać wytrzymana, wynosi co najmniej 15 kN, a w przypadku produktów z chowaną linką bezpieczeństwa wykonaną z liny stalowej siła ta musi zostać wytrzymana co najmniej 12 kN.

W ramach testu przeprowadzany jest również test wytrzymałości dynamicznej z użyciem sztywnej masy stalowej o masie 100 kg. Podczas testu siła hamowania urządzenia zabezpieczającego przed upadkiem nie może przekraczać 6 kN, a odległość zatrzymania nie może przekraczać 2 m.

W przypadku stwierdzenia opcjonalnej funkcji wytrzymałościowej przewidziany jest opcjonalny test polegający na 1000 uruchomieniach urządzenia.

Norma wymaga również oceny materiałów i konstrukcji oraz przeprowadzenia testu odporności na korozję.

EN 353-2 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Urządzenia samozaciskowe z prowadnicą, wyposażone w elastyczną linę kotwiczącą.

Urządzenia zatrzymujące upadek z prowadnicą poddawane są testowi blokowania, w trakcie którego produkt jest kondycjonowany i testowany w celu sprawdzenia, czy urządzenie blokuje się i pozostaje zablokowane do momentu zwolnienia.

Norma wymaga również przeprowadzenia statycznego badania wytrzymałości: sprzęt musi wytrzymać określoną siłę przez 3 minuty bez pęknięcia:

• Tekstylne liny kotwiczące i urządzenia samozaciskowe z prowadnicą, w tym linka i łącznik, muszą wytrzymać siłę co najmniej 15 kN
• Liny kotwiczne muszą wytrzymać siłę co najmniej 12 kN

W przypadku badania dynamicznego siła hamowania nie może przekraczać 6 kN, a odległość zatrzymania musi być mniejsza niż dwukrotność długości urządzenia powiększona o 1 m.

Norma wymaga również oceny materiałów i konstrukcji oraz przeprowadzenia testu odporności na korozję.

EN 362 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości. Łączniki.

Złącza do sprzętu zabezpieczającego na wysokości są klasyfikowane według funkcji i przeznaczenia:

• Klasa B – Złącze podstawowe
• Klasa M – Złącze wielofunkcyjne
• Klasa T – Złącze końcowe
• Klasa A – łącznik kotwiczny
• Klasa Q – Złącze śrubowe

Produkty są testowane pod kątem wytrzymałości statycznej, z uwzględnieniem różnych wymagań dla każdej klasy. Testy przeprowadza się przy zablokowanej i odblokowanej bramce oraz obciążeniu osi krótszej, w zależności od przypadku. Złącza są również testowane pod kątem działania bramki, jej rezystancji oraz odporności na korozję.

EN 795 – Sprzęt ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości. Urządzenia kotwiczące.

Kotwy dostępne są w pięciu rodzajach, z których każdy ma inną funkcję i zastosowanie:

• Typ A: Urządzenie kotwiczące z jednym lub większą liczbą stałych punktów kotwiczenia podczas użytkowania, wymagające zastosowania konstrukcyjnego elementu kotwiczącego lub mocującego w celu przymocowania do konstrukcji.
• Typ B: Urządzenie kotwiące z jednym lub większą liczbą stałych punktów kotwiczenia, bez konieczności stosowania kotwicy konstrukcyjnej lub elementu mocującego w celu przymocowania go do konstrukcji (trójnóg)
• Typ C: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące elastyczną linę kotwiczną, która odchyla się od poziomu o nie więcej niż 15°
• Typ D: Urządzenie kotwiczące wykorzystujące sztywną linę kotwiczną, która odchyla się od poziomu o nie więcej niż 15°
• Typ E: Urządzenie kotwiące do stosowania na powierzchniach nachylonych do 5° od poziomu, gdzie skuteczność działania opiera się wyłącznie na masie i tarciu między urządzeniem a powierzchnią.

Wszystkie punkty kotwienia muszą zostać ocenione pod kątem odkształceń, wytrzymałości dynamicznej, wytrzymałości statycznej i odporności na korozję, a wymagania różnią się w zależności od rodzaju kotwy. W przypadku niektórych rodzajów kotew wymagana jest dodatkowa ocena, w zależności od ich konstrukcji i komponentów.

EN 1496 – Sprzęt ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości. Ratownicze urządzenia podnoszące.

Urządzenia podnoszące do celów ratunkowych dostępne są w dwóch klasach:

• Urządzenie podnoszące ratownicze klasy A – element systemu ratowniczego, za pomocą którego ratownik lub on sam podnosi osobę z miejsca położonego niżej na wyższe.
• Urządzenie podnoszące ratownicze klasy B – posiada wszystkie funkcje urządzenia klasy A, dodatkowo funkcję opuszczania ręcznego, przeznaczone do opuszczania osoby na odległość nie większą niż 2 m.

Oba typy urządzeń są testowane pod kątem wytrzymałości statycznej – urządzenia muszą wytrzymać siłę równą 10-krotności maksymalnego obciążenia znamionowego (min. 12 kN) przez 3 minuty bez rozdarcia ani pęknięcia. Ocena materiałów i konstrukcji oraz test odporności na korozję dotyczą również urządzeń klasy A i B.

Funkcja oceniana jest poprzez testowanie elementu sterującego w różnych pozycjach, przy czym test funkcji urządzeń klasy B jest poprzedzony testem wydajności dynamicznej, podczas którego masa testowa równa maksymalnemu obciążeniu znamionowemu urządzenia (min. 100 kg) musi być utrzymana, a siła hamowania nie może przekraczać 6 kN.

EN 1497 – Sprzęt ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości: Uprząż ratunkowa

W niniejszej Normie Europejskiej określono wymagania, metody badań, oznakowanie i informacje dostarczane przez producenta dla uprzęży ratowniczych.

Szelki ratunkowe zgodne z niniejszą normą są stosowane jako elementy systemów ratunkowych, czyli indywidualnych systemów ochrony przed upadkiem z wysokości. Szelki ratunkowe nie są przeznaczone do stosowania jako urządzenia podtrzymujące ciało w systemach chroniących przed upadkiem z wysokości.

EN 341 – Sprzęt ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości. Urządzenia zjazdowe do celów ratowniczych.

Urządzenia zjazdowe dzielą się na typ 1 (automatyczne) i typ 2 (obsługiwane ręcznie) oraz dodatkowo na klasy A, B, C lub D. Wszystkie typy podlegają wymaganiom dotyczącym funkcji i energii zjazdu, wytrzymałości dynamicznej i statycznej oraz odporności na korozję, a także dodatkowej ocenie i przeglądowi oznaczeń oraz informacji dla użytkownika. Norma określa dodatkowe wymagania dotyczące siły operacyjnej i siły trzymania dla urządzeń z napędem ręcznym typu 2 i wymaga, aby urządzenia klasy D wyraźnie wskazywały, że były używane.

Wymagania funkcjonalne obejmują prędkość opadania w warunkach suchych i mokrych, które różnią się w zależności od klasy, oraz ograniczenia temperaturowe dla komponentów podczas opadania. Dynamiczne badanie wytrzymałości polega na przymocowaniu do urządzenia masy testowej, którą urządzenie musi utrzymać i nie wykazywać oznak rozdarcia ani pęknięcia. Statyczne badanie wytrzymałości wymaga, aby urządzenie wytrzymywało określone siły, w zależności od swojej klasy.

EN 363 – Środki ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości – Systemy ochrony indywidualnej chroniące przed upadkiem z wysokości.

W niniejszej normie określono charakterystykę i sposób montażu systemów ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości, podając zalecenia i przykłady oparte na powszechnie stosowanej praktyce.

Norma EN 363 obejmuje pięć konkretnych typów systemów ochrony indywidualnej przed upadkiem z wysokości:

• System zabezpieczający – zapobiega upadkom z wysokości, ograniczając odległość, na jaką użytkownik może się przemieszczać.
• System pozycjonowania podczas pracy – umożliwia użytkownikowi pracę z podparciem zapobiegającym swobodnemu upadkowi.
• System dostępu linowego – umożliwia użytkownikowi dotarcie do i z miejsca pracy w taki sposób, że swobodny upadek jest zapobiegany lub zatrzymany.
• System zatrzymujący upadek – zatrzymuje swobodny upadek i ogranicza siłę uderzenia działającą na użytkownika.
• System ratunkowy – umożliwia ratowanie siebie lub innych osób i zapobiega swobodnemu upadkowi.

Zobacz tutaj, jak testowany jest sprzęt do bezpieczeństwa na wysokości JSP: https://www.jspsafety.com/news.aspx?id=134
Dowiedz się więcej o pracy na wysokości: https://www.jspsafety.com/news.aspx?id=72
Dowiedz się więcej o systemach zabezpieczających przed upadkiem z wysokości: https://www.jspsafety.com/news.aspx?id=58

Jeśli potrzebujesz dalszej pomocy, skontaktuj się z naszym zespołem wsparcia technicznego za pomocą poczty elektronicznej: technical@jspsafety.com lub napisz do nas przez WhatsApp .